Na herhaaldelijke vriendelijke verzoeken van redactielid M. (zij wil het columnistenbestand graag een beetje uitbreiden) om iets voor de “de Waal” site te schijven ben ik al een tijdje op zoek naar een geschikt onderwerp. Maar: waar schrijf je over om de leden van een roeivereniging geïnteresseerd in je gekrabbel te krijgen en sterker nog, te houden? Ja, ‘iets over roeien’, denk ik tijdens een rondje hardlopen; ‘dat is dan wel mooi de gemakkelijkste weg’. Maar daar wordt al zo veel over gepraat. Zoveel mensen, zoveel meningen en de meesten zijn ook nog eens stellig overtuigd van hun gelijk. Ikzelf heb daar natuurlijk helemáál geen last van, maar daar ga ik toch mooi mijn vingers niet aan branden.
Ondertussen ben ik bij de Oversteek aangekomen. Deze keer niet eronderdoor roeiend, maar me op een hoger niveau eroverheen bewegend. Helaas slaat dit hogere niveau niet op mijn hardlopen. Met dikke benen van de roeisessie van de dag ervoor worstel ik mij de helling op. Onderweg nog wel even tijd om van het uitzicht en van de roeiers van “de Waal” die, zonder zich bewust te zijn van mijn geploeter boven hun hoofden, sierlijk onder mij onder de brug door glijden, te genieten.
Langzaam ontwikkelt zich een eerste idee voor een onderwerp! ‘Kijk!’, denk ik, ‘dat is het voordeel van hardlopen: je maakt zo gemakkelijk je hoofd leeg’. Veel gemakkelijker dan tijdens het roeien waar je steeds bezig bent met: in/uitzet, langzaam oprollen, rechtop zitten en nog wat ‘aandachtspunten’. En een leeg hoofd zorgt er bij mij vaak voor dat er spontaan ideeën ontstaan van lekkere recepten tot nieuwe inzichten in belangrijke levensvragen….Die recepten komen misschien later in een ander stukje ter sprake: Ik kan namelijk tijdens het roeien geen beestje zien zonder er een recept bij te verzinnen. Van eenden tot runderen, niets is bij mij veilig….
Ondertussen ben ik op de dijk beland, waar ik zoals gebruikelijk tegenwind heb. Steeds weer sta ik er versteld van dat de wind weet uit welke richting ik kom. Mijn al eerder genoemde ‘dikke benen’ blijven goed op volume en dus voelbaar. Vroegâh moest je tijdens trainingen bewust het dikke- benengevoel opzoeken en dan nóg iets harder lopen of roeien. De laatste tijd komt - tot grote verbazing van mijzelf - het dikke-benengevoel steeds vaker als een dejà vu terug. Het nadeel is wel dat als je zó hard getraind hebt, dat je eigenlijk te moe bent om ‘gewoon’ uit de boot op te staan, het ondoenlijk is om de rest van je lichaam elegant op het vlot te positioneren. Bij het uit de boot kruipen stappen ontstond bijna spontaan de uitdrukking: ‘Ik heb bambibenen’.
Ik kom dus vaak als een Bambi* uit de boot rollen, uiteraard met het excuus dat ik hard getraind heb. Dat ik eigenlijk een paar kilo te veel mee zeul, vergeet ik dan maar even om mijn heerlijke ‘hardgetraind’- gevoel vast te kunnen houden. Maar misschien moet ik eens een tijdje minder buiten de boot kijken met al die voorbij lopende en zwemmende lekkernijen en mijzelf meer gaan focussen op ‘ogen in de boot’ (dat is ook weer z’n ervaren-roeiers-opmerking). Wie weet.
*Korte uitleg voor onze jeugdige roeiers: Bambi is een tekenfilmfiguurtje: een klein hertje (stoofschotelrecepten volgen) dat amper op zijn kleine pootjes kan staan en daardoor regelmatig door zijn pootjes zakt. Het verhaal over ‘Bambi-ogen’ mag je aan je ouders vragen.
Een niet zo ervaren roeier
