Nu ik wat ouder word, merk ik dat ik meer fysieke beperkingen krijg; mijn lichaam is niet meer zo soepel en sterk als dat het ooit was. Was ik maar eerder gaan roeien; dan was de aftakeling vast minder snel gegaan!

Maar goed, voor mijn beperking (heupartrose) is roeien eigenlijk heel goed, want je maakt de bovenbeenspieren heel sterk, zodat je minder last hebt van het verdwijnen van het kraakbeen bij de heup. De bovenbeenspieren vangen dat gebrek op. Hoe mooi is dat! Alleen het in- en uitstappen gaat niet heel soepel, omdat je dan op een van beide heupen moet steunen: au!

Meestal rol ik dus maar op weinig charmante wijze uit de boot of helpen mijn teamgenootjes me; ze zijn inmiddels al niet anders meer gewend. Voorbijgangers trekken nog wel eens een wenkbrauw op als ze dit zien, maar dat beschouw ik op mijn beurt dan maar als een handicap van die personen.

En gelukkig hebben we een inclusieve roeivereniging; er zijn wel meer clubgenoten met beperkingen. Zo weet ik van op z'n minst twee leden dat ze slechtziend zijn. Ook voor hen is het roeien (in meerpersoonsboten) een uitstekende sport. Qua zicht word je immers gedragen door je mederoeiers en - laten we hem/haar vooral niet vergeten - de stuur.

Maar ja, als ‘beperkte’ wil je ook wel eens wat anders, dus ik voelde plaatsvervangende trots dat een van de slechtziende leden haar skiffdiploma heeft gehaald dit jaar. Altijd vergezeld van een maatje met uitstekend zicht natuurlijk, maar dat is typisch onze vereniging: men helpt elkaar!

Momenteel hebben we echter allemaal een beperking: de coronagerelateerde beperking, en mogen we de komende tijd zo'n beetje alleen nog maar skiffen. Heel vervelend nu we óók het clubhuis al niet meer in mogen om te ergometeren. Maar goed, gelukkig zijn deze beperkingen van tijdelijke aard. Toch?

Monique