Phaedra wordt eind mei flink op het verkeerde been gezet. Ze mag een aantal keer naar buiten, maar eenmaal op de kar tillen ze haar na een rondje over de parkeerplaats doodleuk weer terug naar haar plekje in de grote loods. Het tillen zelf is weinig soeps, er zitten een stelletje absolute amateurs met hun handen aan de boorden.

Een paar dagen later hoort ze de stumpers alweer aankomen. Opnieuw dat ongelijke getil en nu leggen ze haar op haar kiel op twee bokjes. Daarna moet ze weer naar binnen terwijl het nog wel zulk heerlijk vaarweer is. Opeens begrijpt Phaedra wat er aan de hand is: dit zijn allemaal beginnelingen! Dat ze daar nu pas aan denkt. Maar ja, de laatste keer dat ze mocht opleiden was alweer even geleden, voor de Grote Stilte.

Bij de derde ontmoeting gaat ze voor het eerst met de groentjes het water in. En zowaar, het tillen gaat nog best soepel ook. Ze ligt dan wel met haar boeg naar Duitsland aan het vlot, maar ach, een ander uitzicht is ook wel eens verfrissend. Het roeien zelf gaat nog nergens over, maar dat vergeeft ze de nieuwelingen direct. Onwennig zitten ze te wiebelen en de riemen liggen om de haverklap als mikadostokjes over elkaar heen. Maar geen paniek, Phaedra blijft rustig in het water liggen, robuust en onverstoorbaar als ze is.

Ze wordt in haar taak bijgestaan door enthousiaste coaches die onvermoeibaar blijven aanmoedigen en bijsturen. Langzaam oprijden en … in! Schouders ontspannen, kin omhoog, trots! Soms herkent ze in de instructeur een oud-leerling. Nog maar een paar jaar geleden waren die net zo aan het klungelen als deze nieuwe lichting en nu geven ze hun kennis weer door. Dat maakt haar trots en blij. De cursisten leren klapjes geven en klippen, houden en strijken. Zodra ze zelf gaan sturen leren ze ook slippen want op de roeiers en de boeien tegelijk letten is wel veel gevraagd. Gelukkig kan Phaedra wel tegen een klein stootje. Kom daar maar eens om met zo’n gladde boot. De laatste weken staat het water ongewoon hoog voor de tijd van het jaar. Het vlot bereiken over land lukt niet meer, dus ze wordt vanaf de kar pardoes in het water gelegd. Wat een belevenis.

Genoeg opwinding dus, en het lesgeven is een nobele taak. Maar even onder ons: wat mist ze de snelheid, met elke haal de krachtige impuls naar voren om dan de roeiers weer rustig naar achteren te voelen rollen. Het perfect simultaan klippen van de riemen en inzetten van de bladen. Het water dat haar tegemoet stroomt, haar omhult en weer loslaat. Daar raakt ze elke keer opnieuw weer van in vervoering. Nu ja, goed, wie weet kunnen deze roeiers haar die ervaring ooit nog eens bezorgen als ze de slag eenmaal te pakken hebben.

Linde.