Roeien met hoog water, en dan ook nog kou en ijs eroverheen: dat is niet te doen. Vooral niet voor beginners, want die zijn eigenlijk nog niet skiffrijp. En moeten stad en land bewegen om een coach te regelen, ondanks dat de coaches eigenlijk zeer bereidwillig zijn, sterker nog: het zijn de liefste mensen van de club. Samen met de übervlotte vlotvrijwilligers. Nooit gedacht dat dat zo veel werk vergde, het bijhouden van zo'n vlot! Ergens ben ik ook wel een beetje jaloers op ze: met een rode neus met het romantische witte bootje naar het vlot roeien en dan in sierlijke bewegingen het drijfhout verwijderen.

Toen ik trouwens een foto van het witte bootje aan mijn man liet zien, zei hij 'dat is nou echt een roeiboot', terwijl hij toch (een kopie van?) onze houten roeiboten had gezien in de serie 'Babylon Berlin' over de jaren twintig van de vorige eeuw. Dát zijn pas echte roeiboten! Dáár willen we in roeien! Als we dat de hele lente, zomer en herfst doen, desnoods vier keer per week, dan zijn we volgende winter prima toegerust om alle skiffproblemen te overwinnen; hebben we alle diploma's zelfs al gehaald!

In normale tijden zouden we – om het teamgevoel vast te houden – gezellig met z'n allen zijn gaan ergometeren. Maar daar gaat – volgens sommigen, volgens anderen weer niet – je techniek alleen maar van achteruit. Afgezien daarvan: al zouden we het willen; dat gunnen Mark en Hugo ons niet.

Dus hebben we besloten om in plaats van al dat gepruts lekker te gaan fietsen met z'n allen om een beetje in vorm te blijven. Natuurlijk doen we dat op individuele basis ook wel, maar ja, dat teamgevoel hè, dat moet je ook vasthouden. Zelfs – of misschien wel juist - onze coach zag dat in, dus die fietste vrolijk mee, aan kop zoals dat hoort. Ik heb van verschillende andere groepjes ook al gehoord dat die zijn gaan zwemmen in de ijskoude Spiegelwaal. Dat lijkt me heel goed voor je immuunsysteem, niet onbelangrijk in deze tijd, maar zelf heb ik niet zo'n behoefte om een tweede Wim Hof te worden en onze coach gelukkig ook niet.

Nee, roeien wil ik! Het idee van het bestuur om voor elkaar proberen te krijgen dat we met z'n tweeën (met stuur) in vierpersoonsboten kunnen gaan roeien sprak met dan ook meteen aan; dat scheelt weer een paar weken oefenen met koud douchen. Dan maar iets meer sjouwen en zweten (is vast ook goed voor ons immuunsysteem), maar tenminste wel roeien. En zelfstandig zijn. Mark en Hugo mogen dat idee misschien afwijzen, Ernst de ziekenhuisbeddenverdeler is het er wél mee eens. Hoe ik dat weet? Dat heeft hij zelf op 14 februari in een interview met Özcan Akyol gezegd. Laat in de nacht, maar daarom niet minder waar; luister maar op minuut 44 van het interview: 'De kans op besmetting is dan 0 procent'. Er zouden meer coronamanagers met roeiende kinderen moeten zijn. Reken maar dat we dan zo weer met z'n vieren in de boot zouden mogen zitten!

Monique Schoutsen

Foto: Theo